Şair Talip Özcengiz'in "Vardiya" adlı şiirini okuyucularımıza sunuyoruz.

VARDİYA

Koynundaki ağlarına takıldığım balık gözlü dalgalar

İçimde sönmek bilmeyen mavi ateşli yangınları söndürmekten belki uzak ama

Çağrısı derinden

Asaleti geçmişten 

Zarafeti kendinden

Bir mavide bin efendi diker bir serseriden

Her şeyin bittiği anda gelir 

Ve yeniden kavuşmanın ikiz kardeşidir 

dalgalardan geriye gönlümde kalan beyaz köpükler

Terli kanatlarını çırpıyor

Akşam vardiyasına geç kalmış martı kılığında bir çığlık

İçimdeki kuraklığın bir tek o farkında

Güneşi örten pus kim bilir hangi denizcinin hatırası

Acı tatlı her şey nasıl da ölümüne muhtaç birbirine okyanusta

Periler dolaşıyor saçak bulutlarında gök yazının

Güneş “ben artık batıyorum” diyebilir sana şaşırma sakın

İnan insan denizde her şeye kanar 

Yalansız bir rüzgar

Mutlaka yalayacak yüzünü birgün

Bilesin

O gün senin aynalardaki ilk günün

Ve dünya gözüyle son karanlık gecen 

Vardiya

Başlar ve biter

Tek başına anlatmaya yetiyor hayatı