Şair Talip Özcengiz'in "Vardiya" adlı şiirini okuyucularımıza sunuyoruz.
VARDİYA
Koynundaki ağlarına takıldığım balık gözlü dalgalar
İçimde sönmek bilmeyen mavi ateşli yangınları söndürmekten belki uzak ama
Çağrısı derinden
Asaleti geçmişten
Zarafeti kendinden
Bir mavide bin efendi diker bir serseriden
Her şeyin bittiği anda gelir
Ve yeniden kavuşmanın ikiz kardeşidir
dalgalardan geriye gönlümde kalan beyaz köpükler
Terli kanatlarını çırpıyor
Akşam vardiyasına geç kalmış martı kılığında bir çığlık
İçimdeki kuraklığın bir tek o farkında
Güneşi örten pus kim bilir hangi denizcinin hatırası
Acı tatlı her şey nasıl da ölümüne muhtaç birbirine okyanusta
Periler dolaşıyor saçak bulutlarında gök yazının
Güneş “ben artık batıyorum” diyebilir sana şaşırma sakın
İnan insan denizde her şeye kanar
Yalansız bir rüzgar
Mutlaka yalayacak yüzünü birgün
Bilesin
O gün senin aynalardaki ilk günün
Ve dünya gözüyle son karanlık gecen
Vardiya
Başlar ve biter
Tek başına anlatmaya yetiyor hayatı
